Mijn naam is Inge Perdieus. Ik neem jullie graag mee naar een stukje Kenia vlakbij de Tanzaniaanse grens: de Loita Hills, 150 km ten zuidwesten van Nairobi.

Toen ik in februari 2005 samen met mijn man Eric op safari vertrok, werd dat niet alleen een onvergetelijke reis voor ons, maar ook een ervaring die heel mijn leven zou veranderen.

De Masai Mara was onze bestemming, een prachtig natuurreservaat aan de grens tussen Tanzania en Kenia. De schoonheid van de uitgestrekte grasvlakten, de aanwezigheid van wilde dieren en de spectaculaire seizoenstrek van massa’s gnoes en zebra’s maken dat het park een trekpleister is voor toeristen.

Maar meer nog dan door het natuurschoon raakte ik in de ban van de mensen die er wonen, de Masai. John Leshao, onze safarigids en zelf een echte Masai-krijger, vertelde ons met veel enthousiasme over het leven van de mensen in de Loita Hills en over de tradities van de Masai. De Masai zijn herders. Hun vee is dan ook heel belangrijk en oorspronkelijk leefden ze als een nomadenvolk.

Volgens Afrikaanse regeringsleiders is een nomadisch bestaan echter niet verenigbaar met nationale ontwikkeling. De Masai worden dan ook door allerlei regels meer en meer aan de ketting gelegd. Maar hun vee moet grazen.

Minder bewegingsvrijheid betekent  minder graasland, dus minder vee en ook minder inkomsten met als gevolg minder eten. Neem daar dan nog bij dat er jaren van extreme droogte zijn en dan wordt het wel duidelijk dat overleven niet altijd evident is.

We bezochten met John een echt Masai-dorp. John toonde ons hoe ze wonen, in hutten van takken bijeen gehouden door de uitwerpselen van dieren. Opvallend was dat verschillende families binnen zo’n gemeenschap soms op uren van mekaar wonen. Ook dat heeft te maken met hun grazend vee.

Hij liet ons zien hoe ze in de meest primitieve omstandigheden proberen hun kinderen te onderwijzen en hij vertelt ons hoe groot de nood is aan drinkbaar water en voedsel.

Veel toeristen raken geroerd door de mensen en hun gastvrijheid, maar zien als westerlingen ook de grote noden, de ontberingen. Ik dus ook.

Ik was na mijn reis vastbesloten en begon plannen te maken met John. Ik wou en zou iets opstarten voor de Loita Hills en de gemeenschap van John.

De Ilkujuka Primary School is op dat moment niet meer dan een houten barak en de allerkleinsten zitten met z’n 70 onder een reuzegrote boom waar ze zonder bank, zonder pen of papier les krijgen. Een stenen klaslokaal, houten banken en een watertank of 2 zouden al een mooi begin zijn!

Terug in Mechelen begon ik te tellen en plannen te maken, in overleg met mijn zoon Bram. Ik blijf in contact met John via mail en telefoon. John zal de werken in Kenia voor mij coördineren.

In april 2007 werd de eerste steen gelegd. Op 19 september werd ik uitgenodigd op de opening, inwijding en inzegening van het eerste klasje.

Bij ‘Onze projecten’ lees je hoe de school sinds toen verder evolueerde en met welke andere projecten we de kinderen en jongeren in de gemeenschap ondersteunen.